Zlamana Roza

Wiersz poświęcony pewnej dziewczynie, co ją ujrzałem w 30 maja 2010 roku w galerii handlowej. Była bardzo nieduża, ot tak z 145-150 cm wzrostu, miała czarne włosy, pasiasta bluzkę i jeansy. Szła podtrzymując się balkonikiem, a że on był dość luźny, to przy każdym jej ciężkim kroku, wyginał się i stukał głośno o kafle podłogi. Nie potrafiła podnosić stóp wyżej niż kilka centymetrów. Pomimo, że każdy krok był dla niej tym, czy dla innego człowieka skok w dal, to ona i tak samodzielnie szła od sklepu do sklepu, szukając czegoś w czym byłaby piękna.
To jest prawdziwe piękno.