Plaszcz poetki

Płaszcz poetki

Narzekasz na niemoc wszelką
Ręce takie jakby krnąbrne
Niełatwo być poetką
Kiedy myśli tak ulotne

Ale jest szansa na pocieszenie
Pewna rzecz może pomóc
To swoiste uzdrowienie
Powrót do natchnienia domu

Okryj się swym płaszczem
Wtul w materiał, poczuj woń
To odczucie najciekawsze
Skocz w wyobraźni toń

Biegnij z wiatrem kiedy chcesz
Patrz na żagiel za plecami
To niby tylko głupi gest
A jak się mieni kolorami

A jak zmęczysz się choć trochę
Okryj płaszczem jak kołderką
Zamknij oczka, zaśnij proszę
Odpłyń moja przyjacielko