SPIDIvonMARDER

Zerwany kwiat, zamilkły ptak, panteon symboli Których narkotycznie wciąż nie jest mi dosyć Przytłoczona opadem liści A nie jestem nawet wdową To czy kamienieję w czerń w rytmie myśli? Pod czarnego welonu dyskretnym kloszem Staram się zamknąć te wszystkie wiersze Których jak nigdy wcześniej nienawidzę Gdyż podsycają w bólu to, co najpiękniejsze Lecz będę śpiewać, będę zawsze krzyczeć Gdyż nie ma myśli dość głośnych, Aby chwilę dłużej milczeć Patrząc na twe skrzyżowane skrzydła Bo gdy ty tragicznie umierasz, tak naprawdę umieram ja W twym sercu kołek, nocny potworze, to nie jest świat dla ciebie Me oczy są białe, choć raz się z tego szczerze cieszę… Do końca w wyobraźni wdowy Jesteś prawdziwie doskonały Z imieniem w kamieniu wyrytym Ogrzewany światłem zniczy Na co mi Żałobna Wrona Kto mi odda mojego potwora? Lecz będę śpiewać, będę zawsze krzyczeć Gdyż nie ma myśli dość głośnych, Aby chwilę dłużej milczeć Patrząc na twe skrzyżowane skrzydła Bo gdy ty tragicznie umierasz, tak

Every another step is a challenge There are no roads through the desert of shining sands Just wandering paths of loneliness The light is your doom and live-giving only friend So bow your head and coyly hide under nemes Then carefully listen the desert’s whispers There are every needed answers For grand question of the journey’s end Hope The only power running veins Foundation of the life Source of divine immortality gains I am the virgin, an oblation for greater good Forced to sacrifice by self And sentenced to care for thousand fateful broods The never ending quest without a reward I abjured honours of crowned kalasiris But among simple sands of seriris I’ll gain the noblest of hoards Hope The only power running veins Foundation of the life Source of divine immortality gains Beware all the deadly desert desires What are glimmering above mirages Also wisdom requires his wages Hope… The only power running veins Foundation of the life Paints the despair